«Ανακάλυψα τη βαθύτερη πραγµατικότητα της πολιτικής. Εκεί που βρίσκεις τα χειρότερα συστατικά της ανθρώπινης υπόστασης»

Τα λόγια αυτά φυσικά και δεν ειναι δικά μου. Τα έχει πεί ο

Μάριο Βάργκας Λιόσα, ο συγγραφέας που τιμήθηκε με το ΝΟΜΠΕΛ λογοτεχνίας 2010.
Ο Περουβιανός λογοτέχνης, έχει µπερδέψει και τους κριτικούς και όσους παρακολουθούν τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Στα νεανικά του χρόνια συµπαθούσε αρκετά το κίνηµα του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα. Οταν πήγε στο Παρίσι, συνδέθηκε µε τον Ζαν-Πολ Σαρτρ. Αποµακρύνθηκε όµως όταν εκείνος υποστήριξε την πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, καθώς αυτό ξεπερνούσε τις αντοχές του. Αρκετά αργότερα, το 1990, θα αιφνιδιάσει ακόµη και όσους δεν τον θεωρούσαν πια και τόσο αριστερό: έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος του Περού µε τους συντηρητικούς του Δηµοκρατικού Κόµµατος. Μάλλον ευτυχώς, γι’ αυτόν, έχασε. Τον κέρδισε τότε ένας άλλος πρωτάρης της πολιτικής, ο ιαπωνικής καταγωγής Αλµπέρτο Φουτζιµόρι, ο οποίος αργότερα θα το σκάσει στην Ιαπωνία για να γλιτώσει από ένα σκάνδαλο.

 Πολιτικοποιηµένος ώς το κόκαλο, έχει φτάσει να πει ότι «η πολιτική είναι ένας από τους πιο επίµονους “δαίµονες” που καλλιεργούν τη δηµιουργικότητά του». Και ότι «λόγος ύπαρξης του συγγραφέα είναι η διαµαρτυρία, η αντίρρηση, η κριτική». Ταυτόχρονα, πριν από λίγα χρόνια έλεγε, απογοητευµένος από τη διεθνή πολιτική, ότι «η Ευρώπη είναι η τελευταία ρεαλιστική ουτοπία».