37 Χρόνια μετά....

"Σαν να μη πέρασε μια μέρα... δεν άλλαξε τίποτα" ήταν αυτό που άκουσα από έναν μεγαλύτερο στην παρέα. "Του χρόνου θα μας έχουν στη σειρά συσσίτιο" συνέχισε, "όποιος έχει τον τρόπο θα πληρώνει για να μαθαίνουν τα παιδιά του γράμματα και το Δ.Ν.Τ. η Μέρκελ ο Σόϊμπλε και όλο το
σκυλολόι - μαζί με τους εδώ υποταχτικούς τους - θα δίνουν εντολές: RAUSS! Αλλά δεν φταίνε αυτοί εμείς φταίμε. Εγώ, εσύ, αυτός, όλοι, που τους ανεχόμαστε ακόμα. Άκου.. μαζί τα φάγαμε...και οτι.. στην προσπάθεια που κάνει η χώρα πρέπει όλοι να συνεισφέρουμε..." Είχε πάρει φόρα, σε έναν μονόλογο που περισσότερο ήταν - όπως μου φάνηκε - απολογητικός λες και προσπαθούσε να ζητήσει συγνώμη, λες και έφταιγε αυτός. Ίσως να είχε ενοχές για τη γενιά του, τη γενιά του Πολυτεχνείου μου πούλησε τους αγώνες ξάπλωσε στην πολυθρόνα και απολάμβανε δεν ξέρω τι. Μια κατεστραμμένη πολυθρόνα που την κληρονομήσαμε και εμείς και αντί να την πετάξουμε, ξαπλώσαμε επάνω. 37 χρόνια μετά το πολυτεχνείο ΖΕΙ αλλά όχι όπως θέλουν μερικοί να το παρουσιάζουν. 70 χρόνια μετά μια νέα κατοχή, ακόμα πιο σκληρή. Απ΄οτι φαίνεται μυαλό δεν βάζουμε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται όσο ο λαός μένει απαθής με το τηλε κοντρόλ στο χέρι.